Strona główna   Gmina   Rada Miejska   Urząd Miejski   Gminne Jednostki Organizacyjne

Geografia   Historia miasta   Kultura i sztuka   Turystyka i rekreacja   Oferta inwestycyjna   Teleadresy
 

Dygresja 2

28 stycznia 2008

Krzysztof Czerkas

NIEBEZPIECZNE ZWIĄZKI WILCZYNA I WROCŁAWIA
lub
Gdzie leży „ matka” Wrocławia?

Hipoteza fantastyczno-naukowa
„ARCHEOLOGIA EKSPERYMENTALNA,
REKONSTRUKCJA HISTORYCZNA – MOŻLIWOŚCI BADAWCZE II”


    Dygresja 2: Relikty dawnej przyrody i miejsca szczególne
Człowiek zmienił dramatycznie krajobraz i środowisko. Możliwość spotkania pierwotnej przyrody daje z reguły wizyta w rezerwacie. Niestety Kocie Góry nie mają takiego rezerwatu. Jak wyglądało naturalne środowisko Wzgórz Trzebnickich? Trudno odpowiedzieć na to pytanie, ale są zakątki, które zachowały się jak kapsuła czasu i przechowały relikty dawnej przyrody. Miejscami o zaczarowanej urodzie są liczne na terenie Kocich Gór urwiska, wąwozy i niedostępne uroczyska. Pługi rolników nie dotarły do nich, przetrwały tam reliktowe drzewa, krzewy, drobne rośliny i zwierzęta. Szczególnie ciekawe są wąwozy wśród wzgórz, którymi dawniej przebiegały drogi. Miękka ziemia zapadała się, po latach parów był tak głęboki ze nie dało się z niego wydostać. Wtedy wytyczano nową drogę a wąwóz stopniowo zarastał. Każdy parów jest zbiorem reliktowych roślin z epoki, kiedy go pozostawiono naturze.
Najbardziej okazała jest tzw. Kowalska Przełęcz. Przełęcz to wielki parów o stromych ścianach, położony przy drodze z Kowal na Przecławice, porośnięty setkami pomnikowych buków. Lasy bukowe i dębowe były właśnie pierwotną roślinnością Wzgórz Trzebnickich. Rejon Kowalskiej Przełęczy może być zaczątkiem rezerwatu.
Drugim potencjalnym rezerwatem może być Wielkie Urwisko. Jest to, położone obok wsi Borkowice, ogromne wzgórze, podmywane wodami strumienia. Co kilkadziesiąt lat wezbrane wody porywają zbocze góry, która osuwa się, odpychając strumień o kilkadziesiąt metrów. Następnie skarpa porasta roślinnością a strumień czeka latami, żeby zaatakować górę. Wielkie Urwisko jest w rzeczywistości zbiorem kilku osuwisk z różnych epok, o czym świadczą jednolite zespoły drzew, każdy w innym wieku, pokrywające kolejne skarpy. Najstarsze mają ponad 200 lat, najmłodsze 30 lat.